Barcelona i sos pomidorowy

 

Barcelona – stolica Katalonii, 17-tego regionu autonomicznego. Przepiękne miasto o unikalnym położeniu. Wtulone w nieckę, utworzoną przez okalające je wzgórza, wypływa jakby z morza. Kojarzy mi się z rozlewającą się na brzegu morską falą – bowiem płaski brzeg morza z portem kolumną Kolumba dają symboliczną moc rozprzestrzeniania się miasta i nieokiełznanej, jak morze, inwencji architektonicznej jego budowniczych. „Fala miasta ” zalewa więc okoliczne wzgórza i pozwala nam zachwycać się cudownymi widokami . Tibidabo, Montjuic najbardziej znane, ale równie piękne doznania będą nam towarzyszyć chociażby w okolicach Parc Guell.

Zacznę od początku.

1
Podróżowaliśmy własnym samochodem – szczerze polecam tę formę (samochód można też wynająć na miejscu). Dało to nam poczucie niezależności, możliwość odkrywania miejsc spoza przewodnika, nadania własnego, niczym nie skrępowanego, rytmu podróży a do tego – oszczędność . Staraliśmy się omijać autostrady, bo płatne i pozbawiające wspaniałych widoków.

Dzięki temu upajaliśmy się niepowtarzalną atmosferą katalońskich miasteczek, bajecznymi widokami, no i plaże …np okolice Tarragony.
Należy jednak pamiętać o temperamencie hiszpańskich kierowców; zatrzymują niespodziewanie pojazd gdzie popadnie, na skrzyżowaniu przejeżdżają na czerwonym świetle (to samo czynią piesi). Zresztą tam, po czerwonym świetle pojawia się zaraz zielone. Dużo jest pnących się w górę, jednokierunkowych uliczek.

Do Barcelony dotarliśmy w dniu ważnym dla, od lat walczących o suwerenność, Katalończyków. Już na drogach, od francuskiej granicy, widoczne były napisy: INDEPENDECIA i jak później dowiedzieliśmy się – ok. 400 000 manifestantów na drodze od granicy w stronę Barcelony, utworzyło „łańcuch wolności”.
„Przywitała” nas więc stolica Katalonii tłumami, narodowymi sztandarami i wolnościowymi hasłami.

Popularnym symbolem Katalonii jest osioł – symbol mądrego i spokojnego, lecz upartego dążenia do celu, zwłaszcza do niepodległości.

3
Odczuwa się tu typowy dla portowego miasta południa „luz” i niestety nie zawsze „piękny” zapach (to pewnie wina starej kanalizacji). Uwaga: powszechne „psie miny” na chodnikach! Ale nic to, zważywszy, że tymi ulicami stąpał Picasso, Gaudi,…. , że skazani jesteśmy na cudowną architekturę, urokliwe uliczki, romantyczne knajpki i zachwycanie się domami zatopionymi w niesamowitych ogrodach, rozłożonych na barcelońskich wzgórzach. Przemierzaliśmy miasto głównie pieszo. Włóczyliśmy się, odkrywając cudowne zakamarki, o których nie często wspominają przewodniki turystyczne.

4
Zachwyciły mnie Barri Gotic i La Boqueria.

5
La Boqueria to miejsce, które trzeba odwiedzić.

Targ znajdujący się przy La Rambla, którego początki datowane są na lata 1200-1700 to kwintesencja lokalnej kuchni.Dawniej ten targ był najważniejsza częścią miasta i wokół niego toczyło się życie. To tutaj zetkniemy się po raz pierwszy z różnorodnością lokalnego jedzenia. Od jamon serrano, poprzez niezliczone typy salami, chorizo. Potem zachwycają stragany zasypane masą owoców. Nie mówiąc o szaleństwie świeżych przypraw. W końcu docieramy do stoisk ze świeżymi rybami i owocami morza (nie wspomnę o wielości gatunków). No i …są też ślimaki. Nie wspominam o rożnych słodkich przysmakach, które rozpieszczają nasze podniebienie! Wokół targu rozłożyły się małe, urokliwe knajpki, gdzie spróbujemy typowych dla tego regionu przysmaków. Do tego przeogromny wybór win z Katalonii i innych rejonów Hiszpanii.

http://www.boqueria.info/

6
Kuchnia hiszpańska to mieszanka rożnych wpływów. Zależna od położenia geograficznego, wpływu obcych kultur jak i klimatu.

Pamiętajmy jednak, że Katalonia „to nie Hiszpania!”. Nie tylko własny język, kultura, ale również odrębne, silne tradycje kulinarne.
Z pewnością jest to jedna z najbogatszych i złożonych kuchni w całej Hiszpanii. Wpływ na nią miały ludy, które ten kraj podbijały m.in. Kartagińczycy, Rzymianie, Frankowie, Wizygoci, Grecy czy Maurowie. Do dziś odczuwalny jest tu wpływ kultury arabskiej, żydowskiej, francuskiej i włoskiej. Wędrując po targu, barcelońskich knajpkach zachwycają nas potrawy oparte na typowych składnikach dla całego basenu morza śródziemnego; a więc świeże warzywa (w szczególności pomidory, czosnek, bakłażan, papryka i karczochy), różnorodność chlebów, makaronów, oliwek, wiele odmian fasoli białej, czerwonej, soczewicy no i grzybów. Osobna uwaga należy się przeróżnym kiełbasom. Ja szczególnie polecam lokalną Butiffarę – jest naprawdę przepyszna. Ciągle mam przed oczami niezliczoną ilość gatunków serów, a ten drób…, baranina…itd Przebijają jednak wszystko ryby; ach te tuńczyki, anchovies. Sama Katalonia jest też podzielona – na wybrzeżu, co zrozumiałe, kuchnia opiera się na rybach i owocach morza. Zaś głąb lądu to królestwo mięs i kiełbas.

A na koniec przepis!

Do przygotowania hiszpańskiego sosu pomidorowego potrzebujemy:

– 2 puszki pomidorów
– papryki grillowane (daję zazwyczaj  2-3 sztuki, mogą być ze słoika)
– oliwki czarne (mały słoiczek)
– 2/3 ząbki czosnku
– sól, pieprz
– chleb bez skórki (najlepiej zacząć od jednej skibki)
– oliwę z oliwek
– łyżkę czerwonego wina

Wszystkie składniki umieszczamy w malakserze i miksujemy. Przyprawiamy do smaku solą i pieprzem. Gotowe. Choć najlepszy sos jest na drugi dzień kiedy wszystkie składniki się „przegryzą”. Przepyszny na ciepło i na zimno. Do mięs, pizzy czy różnych przekąsek.

Życzę Wam smacznego!

ps. Dziękuję mojej Teściowej za cenne uwagi podczas pisania relacji „barcelońskiej’!